Strona główna forum ‹ Muzyka klasyczna ‹ Kompozytorzy

[schubertpączek]

Znowu coś odkryłem - suita filmowa we fragmentach fletów i smyczków Jerry Goldsmith'a z filmu "Sypiając z wrogiem" z Julią Roberts oparta na motywach adagio z 2 symfonii Rachmaninova. I prawdę mówiąc muzyka Goldsmith'a bardziej mnie urzeka i jest bliższa naszym czasom, z kolei Rachmaninov próbował w muzyce tego samego co później Goldsmith ale bez elementów syntetycznych w formie. Ten sam element pojawia się w adagio kilka razy i właśnie go przerobił filmowy muzyk, pozostała część filmowej suity nie ma już nic wspólnego z resztą adagio ale dalej jest świetna

Jerry https://www.youtube.com/watch?v=97RZEiTxsEI

Sergiej https://www.youtube.com/watch?v=svxmaCO ... tml5=False

[Madame Glissando]

Les Larmes op. 5 nr 3
Mało znany, a taki piękny utwór...

[Magnus]

Przecudowny utwór, dawno nie spędziłem całego dnia na słuchaniu jednej rzeczy.

Rachmaninow miał świetny, skrajnie indywidualny styl Szkoda, że większość jego charakterystycznych przejść jest teraz wręcz starta z uczuć przez wykorzystanie w muzyce filmowej.
Chopin mógł tylko marzyć o pisaniu takich etiud !

[Gabriel]

Les Larmes op. 5 nr 3

Oo; przyznam, że Rachmaninowa kojarzyłem z utworów bardziej burzliwych, ale przede wszystkim o klasyczniejszych w harmonii i formie. Gdyby mnie ktoś zapytał, czyj to utwór, to strzelałbym na młodego Ravela albo Debussy'ego.

Ciekawostka:
Rachmaninow miał niezwykle duże dłonie, rozpiętość palców jego rąk sięgała powyżej 30cm! Dla pianisty taki zasięg wiele znaczy.

[ZadeR]

Można sobie radzić i tak
Na poważnie: wie ktoś jak pianiści z drobniejszymi dłońmi radzą sobie z graniem Rachmaninowa?

[Gabriel]

Można sobie radzić i tak
Na poważnie: wie ktoś jak pianiści z drobniejszymi dłońmi radzą sobie z graniem Rachmaninowa?

Albo nie grają, albo ew. "łamią" akordy (czyli nie grają wszystkich dźwięków naraz).

[Madame Glissando]

Ta etiuda g-moll genialna!

Oo; przyznam, że Rachmaninowa kojarzyłem z utworów bardziej burzliwych, ale przede wszystkim o klasyczniejszych w harmonii i formie. Gdyby mnie ktoś zapytał, czyj to utwór, to strzelałbym na młodego Ravela albo Debussy'ego.

Też trochę mnie zaskoczył ten utwór jak go sobie puściłam pierwszy raz. Ta powtarzająca się fraza brzmi już dość współcześnie.
A co do skeczu - jeden z moich ulubionych

Można sobie radzić i tak
Na poważnie: wie ktoś jak pianiści z drobniejszymi dłońmi radzą sobie z graniem Rachmaninowa?

Albo nie grają, albo ew. "łamią" akordy (czyli nie grają wszystkich dźwięków naraz).

Tak, arpeggio jest jedynym sposobem. Ale takie akordy mają swój urok, mnie się bardzo podobają.
Chociaż podobno dłoń można rozciągnąć... ale ja bym tego nie próbowała, był już taki jeden, któremu nie wyszło to na dobre...

[Trazom]

Rachmaninow to dla mnie przede wszystkim wielki pianista, w dalszej kolejności kompozytor, ale są i takie dzieła, które potrafią mnie zachwycić.

Zwłaszcza, gdy słynną Rapsodię nt. Paganiniego gra wspomniany już dziś Wiliam Kapell - z Fritzem Reinerem:

https://www.youtube.com/watch?v=ftNrBGN1Bw8

[Madame Glissando]

Można nagrać koncert fortepianowy w domu? Można

[Trazom]

Odświeżam wątek w kontekście III Koncertu, który został wykonany przez Trifonova w czasie głośnego występu sylwestrowego w Filharmonii Berlińskiej z sir Ratlle'm. Przypomniały mi się najznakomitsze wykonania tego koncertu. O jednym z nich amerykański krytyk pisał: [he] had conquered the citadel of that strange concerto, which is cheap unless it is magnificent.

O tak, ten koncert jest naprawdę magnificent, gdy posłucha się Horowitza, samego Rachmaninowa i... Williama Kapella, którego od czasu do czasu tu przypominam, choć doprawdy nie potrafię wyjaśnić tej amnezji u dużej części dzisiejszego muzycznego świata. Niezwykle cenne jest zwłaszcza poniższe nagranie live z orkiestrą z Toronto. Tak brzmi dla mnie prawdziwy Rachmaninow - pozbawiony okołoromantycznej patyny i tkliwości, zapatrzony w przyszłość, czerpiący z późnego wieku XIX modernista. Kolosalna technika, wsłuchajcie się w polirytmiczne fragmenty między partią prawej i lewej ręki, choćby w ogniwie drugim. Dopełnieniem jest raczej twardy, głęboki dźwięk, znany nam z niektórych wykonań Rachmaninowa - i artykulacja, wprost nie z tego świata (dzięki niej Kapell zrealizował swoje być może najlepsze rejestracje - III Koncert Prokofieva ze Stokowskim i Doratim). Polecam to nagranie każdemu miłośnikowi fortepianu - w pełni zasługuje na miano legendarnego...

Całość:

https://www.youtube.com/watch?v=4_Cb-xZd0Ac
https://www.youtube.com/watch?v=JnYzwnSk6Sc
https://www.youtube.com/watch?v=ZK1hFovtgRI
https://www.youtube.com/watch?v=GIHNlrGAswQ

[kamski]

O tak, ten koncert jest naprawdę magnificent, gdy posłucha się Horowitza, samego Rachmaninowa i... Williama Kapella, którego od czasu do czasu tu przypominam, choć doprawdy nie potrafię wyjaśnić tej amnezji u dużej części dzisiejszego muzycznego świata.

Dodałbym jeszcze Aszkenaziego z Haitinkiem. Współcześnie: interpretacje Leifa Ove Andsnesa.
Osobiście bardzo cenię nagranie węgierskiego pianisty Tamasa Vasary'ego oraz Achronowicza / LSO z końca lat 70.

[Trazom]

Interpretacje Aszkenaziego z Haitinkiem zyskały sławę niemal wzorcowych - i z pewnością mają swoje miejsce wśród albumów wybitnych, jeśli chodzi o dyskografię dzieł Rachmaninowa. Moim zdaniem jednak nie przynależą do świata wykreowanego przez wspomnianych wcześniej artystów, którzy traktowali tą muzykę na wskroś nowocześnie, grając przy tym zupełnie innymi tempami niż większość współczesnych wykonawców. Często pochylają się oni z nieznośnym wręcz pietyzmem nad otwierającym koncert tematem w d-moll, traktując tą tajemniczą, dziwnie sinusoidalnie rozwijaną myśl w sposób śpiewno-poetycki. Wystarczy posłuchać nagrań Horowitza, zwłaszcza z lat 40. i samego Racha, by rozwikłać jego zagadkę. Satysfakcji dostarczają też, mimo pewnych niedostatków, zwłaszcza w zakresie zgrania się z orkiestrą, nagrania Shury Cherkassky'ego (jest ich kilka).

Przy okazji, szeroko komentowany był III Koncert wykonany przez ostatniego zwycięzcę Konkursu im. Królowej Elżbiety, Lucasa Vondracka w czasie finału rywalizacji:

https://www.youtube.com/watch?v=dlrqnlsOBok

[Trazom]

I proszę, wracamy do tematu sprzed miesięcy W Poznaniu gościł Lucas Vondracek, zagrał oczywiście Trójkę Racha. Było naprawdę ciekawie.

https://muzykophil.wordpress.com/2018/04/06/192/

Swoją drogą, w grudniu z tym samym repertuarem wystąpił we Wrocławiu inny zwycięzca Konkursu Królowej Elżbiety, Boris Giltburg. Bardzo go lubię, żałuję, że nie mogłem go posłuchać - czy ktoś był na tym koncercie?